Bir İyilik Masalı: Aynebilim Aşevi

27 Temmuz 2016

Uzun süredir yazmayı planladığım ama bir türlü yazamadığım bir yazı bu. Belki elinizdekileri paylaşmak, birilerine yardım etmek istersiniz, belki birilerinin yaşamını daha güzel hale getiririz diye bildiklerimi paylaşmak istiyorum sizinle, çorbada bi fiske tuzumuz olsun bizim de…

Nasıl ve neresinden başlamalı bir türlü atamadım adımı. Şöyle başlayalım mesela; bir düşünün evden çalışabileceğiniz bir işiniz var, sabah istediğiniz saatte kalkma ve her gün keyifle kahvaltınızı etme şansınız var, İstanbul’da adalardan birinde güzel bir hayatınız var, sizi seven onlarca insan var çevrenizde; yani bir çoğumuzun hayallerindeki o huzurlu hayata sahipsiniz. Sonra bir gün bir yazı okuyorsunuz, sizden çok uzakta bir Asya ülkesinde çöpten atık toplayarak geçinmeye çalışan bir köyden ve bu köydeki çocuklardan bahsediyor. Az önce markette doldurduğunuz, kapının önüne yığdığınız poşetlere bakıyorsunuz ve diyorsunuz ki “ ben gidiyorum”.

Bir anda , hızlıca verilmiş bir karar bu. 1 ay sonra bir bakıyorsunuz ki dilini bilmediğiniz bir ülkede, Kamboçya’da tek başınıza buluyorsunuz kendinizi. Hatta dilini bilmemeyi geçtim İngilizce de bilmiyorsunuz. 1 ay önce bir yazıda okuduğunuz köye gidiyorsunuz, insanlarla el kol işaretleriyle anlaşmaya çalışıyorsunuz. Amacınız bu köyde bir aşevi kurup kazancınızı bütün köyle paylaşmak. Nasıl anlatacağınızı dahi bilmiyorsunuz ama kendinize ve idealinize inancınız tam. Sizin dilinizden anlamayan ve dilini anlamadığınız insanlarla anlaşıyor ve bir ev tutuyorsunuz ve bir de aşevi için alan tutuyorsunuz.

Sıra geldi yemekleri pişirip dağıtmaya. İyi bir aşçısınız, kendinize güveniyorsunuz. Ama sizin tane tane olsun diye uğraştığınız pilavı değil lapa lapa pilavı hapur hupur yediklerini görünce ülkelere göre damak zevklerinin farklı olduğunu anlayıp pişirmekten vazgeçiyorsunuz. İki Khmer kadın tutuyorsunuz yardımcı olarak, yemekleri onlar pişiriyor ve dağıtmaya başlıyorsunuz bütün köye. Karnı doymuş, koşturan çocukları görünce mutlu oluyorsunuz, daha da mutlu oluyorsunuz.

Sonra birgün diyorsunuz ki “neden daha fazlası olmasın?”. Sadece karnını doyurmak değil, kendi karınlarını doyurabilecekleri bir ortam yaratmak istiyorsunuz, kendi ayakları üzerinde durabilecen çocuklar yetiştirmek istiyorsunuz. Ve bir proje geliyor aklınıza. Kamboçya’daki ölüm tarlalarının karşısına ( ölüm tarlaları ile ilgili yazıma buradan bakabilirsiniz), “yaşam tarlaları” kurmaya karar veriyorsunuz. Arsayı bulup kiralıyorsunuz, hemen elinize kağıt kalemi alıp bir proje taslağı çiziveriyorsunuz. Bir restaurant, bir sağlık kabini, İngilizce öğrenebilecekleri ve müzik-resim yapabilecekleri iki sınıf, bir de “kelebek parkı” planı hazırlıyorsunuz. Bu güzel çocuklarınız İngilizce öğrensinler, kelebek parkında turistlere rehberlik yapabilsinler, restaurantta çalışabilsinler, kadınlar atölyeler de el yapımı ürünler üretsinler, dilenmeden üreterek yaşasınlar istiyorsunuz.

Ve işte bu noktada kazancınızın yetmeyeceğini biliyorsunuz ve bir arkadaşınızın önerisini dikkate alıyorsunuz ve yardımcı olmak isteyen insanlara bağış kapısı aralıyorsunuz. Sevdiklerinin doğumgünlerinde, özel günlerde bir hediye olarak bir köyü doyurmayı teklif ediyorsunuz. Çocuklar destek olan insanlara teşekkürlerini ellerinde tuttukları kartondaki sizin yazınızla ve kendi gözlerindeki gülümseme ile iletiyorlar.

Güzel bir hikaye değil mi anlattıklarım ? Ocak ayındaki Kamboçya ziyaretimizde bu hikayenin kahramanı güzel insanla tanıştık biz. Özene bezene hazırladığı kahvaltısıyla kalplerimizi fethetti önce, sonra eğlenceli sohbeti ve sıcakkanlılığı ile bağladı bizi kendine:) 1 ay boyunca ayrılamadık biz bu arkadaşın yanından, yapıştık kaldık hem sohbetine hem yemeklerine 🙂 Köyü doyurduğu yetmezmiş gibi Asya gezginleri arasında “gezgin doyuran” olarak da bilinir kendisi, Kamboçya’ya gelen her gezgine açar kapısını, biz güzel doyurur karınlarını. Buzdolabının üstü giderken yapıştırılan teşekkür notlarıyla doludur. Adını, yüzünü açıklamak istemeyen bu gizli kahramana kısaca Ayn diye hitap ediyoruz.

Kamboçya’ya giderken bir okulla eğitmenlik yapmak için anlaşmıştık ama Ayn’la tanıştığımız ilk gün bize projesinde yardıma ihtiyacı olduğunu söyleyince seve seve değiştirdik planımızı. “Yaşam Tarlaları” projesine elimizden geldiğince destek olmak için biz de can atıyorduk zaten. Çocuklara ingilizce öğretmek için sıvadık kolları. Bizim orada neler yapabildiğimize ve günlerimizin nasıl geçtiğine dair daha detaylı bilgi bir önceki yazıda. ( Buyrun burada)

Gençliğinden belki de çeyizinden kalma allı pullu kıyafetini armağan etti bize. Candan , gönülden, samimi bir hediye…

Yeni nesil bebeler, Ayn sayesinse tosuncuk olarak yetişiyor 🙂

Biz yine gelelim Ayn’a , şu aralar köylülerin sel suları nedeniyle yıkılan evlerini tamir etmekle, yenilemekle meşgul. Önüne çıkan engellere rağmen yılmıyor.

Sizin de bu çorbada tuzunuz olsun isterseniz internet sitesinden bağış butonuna tıklayabilirsiniz. ( Aynebilim Aşevi )

Neler mi yapabilirsiniz:

75 $’a bütün köye yemek ısmarlayabilirsiniz, ve gülümseyen çocuklardan gelen teşekkürle mutlu etmenin mutluluğunu yaşarsınız.

45$’a köyün çocuklarına ısmarladığınız pasta ile kendinizin ya da sevdiklerinizin doğumgününü kutlayabilirsiniz. Sırf almış olmak için aldığınız manasız hediyelerdense anlamlı,işe yarar bir doğumgünü hediyesi bence

25$ bağış yaparak yaşam tarlasının inşaatına yardım edebilirsiniz. Böylece kaldırım taşlarından birinde adınız olur ya da kaldırım taşlarına sevdiklerinizin isimlerini yazdırarak onlara güzel bir hediye sunabilirsiniz

15 $’a köydeki çocuklara dondurma ısmarlayabilirsiniz. Akşam dondurmacının gelişini nasıl dört gözle beklediklerine ve nasıl mutlu olduklarına şahit oldum 🙂